Śnieżyca wiosenna
ŚNIEŻYCA
WIOSENNA (łacińskie: Leucoium vernum) zwana także gładyszkiem, jest
cebulową byliną z rodziny amarylkowatych; liście wąskie, odziomkowe;
kwiaty dzwonkowate, białe, z żółtą plamką na listkach okwiatu.
Występuje w cienistych lasach górskich i podgórskich, w Polsce
najliczniej w Sudetach. Śnieżyca wiosenna zakwita w marcu.
Rozległe połacie
kwitnącej śnieżycy wiosennej można podziwiać najczęściej połowie
marca w jarze znajdującym się na terenie lasów Nadleśnictwa
Łopuchówko w pobliżu wsi Starczanowo. Okolice te urzekają
malowniczością i rozmaitością gatunków drzew, ciekawym
ukształtowaniem terenu oraz obfitością zwierzyny. Ze względu na
przynależność do roślin rodzimych dziko występujących objętych
ochroną gatunkową, oraz unikatową wartość przyrodniczą stanowiska
śnieżycy wiosennej, teren ten został objęty ścisłą ochroną. W 1975
r. nad brzegami strumienia wcinającego się głęboko w krawędź doliny
Warty, utworzony został rezerwat florystyczny o powierzchni ponad 4
ha, któremu nadano nazwę "Śnieżycowy Jar". W 2002 r. teren rezerwatu
powiększono do 9,2 ha.
Przez teren
rezerwatu prowadzi ścieżka dydaktyczna wytyczona wzdłuż strumienia
płynącego przez "Śnieżycowy Jar", odchodząca w górę od szlaku
turystycznego znakowanego kolorem zielonym, prowadzącego ze wsi
Starczanowo ok. 7 km na północny zachód od Murowanej Gośliny w
kierunku Obornik. Do rezerwatu można dojść również od Uchorowa.
Przyrodnicy twierdzą, że śnieżyce wiosenne zostały tam kiedyś
sztucznie zasadzone, podobnie jak w Kórniku czy w Turwi, a ostatnio
w pobliskiej Zielonce, gdzie posadzono sprowadzoną z Bieszczad
odmianę karpacką (Leucojum vernum var. carpathicum).
Lech Rugała