Pierwotnie wycieczka do Parku Krajobrazowego "Puszcza Zielonka" była zaplanowana na sobotę 19 lutego, ale z powodu zapowiadanej silnej wichury została przełożona na sobotę 26 lutego. Była to słuszna decyzja, o czym mogliśmy się przekonać przechodząc obok świeżo powalonych przed tygodniem drzew. Tym razem pogoda była sprzyjająca i spotkaliśmy się na wcześniej zaplanowanym miejscu, tj. we wsi Głęboczek. W XV wieku było to miasto, co upamiętnia głaz stojący w centrum wsi.

Fotografia grupy uczestników spotkania przy głazie upamiętniającym miasto Głeboczek

Spotkanie prezes Oddziału Leszek Lesiczka zaczął od poczęstunku kawą i ciastkami. Po zapoznaniu z historią tej wsi i zrobieniu kilku pamiątkowych fotografii przy głazie, nasza grupa wyruszyła na trasę. Wędrowaliśmy po urozmaiconym terenie leśnym i dotarliśmy do głównego celu naszej wędrówki - Rezerwatu Przyrody "Żywiec Dziewięciolistny", położonego na wzgórzu porośniętym okazałym drzewostanem bukowym.

Przed tablicą informacyjną na granicy rezerwatu

Żywiec dziewięciolistny - to roślina, która w górach jest spotykana pospolicie. Na nizinach ta roślina jest rzadkością. W Polsce występuje głównie w Sudetach oraz bardzo rzadko w Karpatach Zachodnich. Unikalne stanowisko żywca dziewięciolistnego znajduje się na północny wschód od Poznania w Parku Krajobrazowym „Puszcza Zielonka”. Roślina jest reliktem gatunków roślin z minionych okresów klimatycznych i jest uznawana za gatunek górski.

Kwitnący żywiec dziewięciolistny na zdjęciu z 31 marca 2019 roku

Rezerwat chroniący tą roślinę został utworzony w 1974 roku. Żywiec dziewięciolistny kwitnie wiosną w końcu marca i w kwietniu, przed rozwojem liści drzew, pod którymi rośnie. Jest to gatunek charakterystyczny dla żyznych buczyn górskich, związany głównie z piętrem górskiego regla dolnego. Rośnie głównie w lasach bukowych, gdzie tworzy często żyzne buczyny górskie, w zbiorowiskach o charakterze pośrednim pomiędzy buczyną i grądem.

Przy jednym z powalonych tydzień wcześniej przez wichurę potężnych bukowych konarów

Samej ciekawej rośliny chronionej nie szukaliśmy, bo pojawia się ona zwykle dopiero w drugiej połowie marca. Nie mniej teren ten jest bardzo atrakcyjny krajobrazowo o każdej porze roku. Mogliśmy tam zobaczyć strome zbocza, na których znajdują się stanowiska tego gatunku, a także powalone przez wichurę drzewa i połamane potężne konary, pozwalające uzmysłowić nam jak niebezpieczne warunki pogodowe panowały przed tygodniem.

Na zboczu jednego ze wzgórz, które pokonaliśmy w czasie wędrówki. W dole Jez. Leśne

Po odpoczynku i posiłku na zwalonym pniu, wykorzystanym jako ławka, doszliśmy do wsi Głębocko, gdzie skręciliśmy w drogę prowadzącą obok rozlewiska rzeczki Trojanki. Po pokonaniu kilku dalszych podejść i zejść ze wzgórz otaczających Jezioro Leśne, zeszliśmy do drogi prowadzącej wzdłuż jego brzegu. Po przejściu około 500 m brzegiem jeziora skręciliśmy w drogę prowadzącą malowniczym jarem stopniowo pod górę i doszliśmy do drogi, którą wróciliśmy do Głęboczka na miejsce, gdzie wcześniej rozpoczęliśmy wędrówkę, łącznie pokonując trasę około 10 km.